Het 'Museo Ferrari' in Maranello is een belevenis. Ik ben er dit jaar ook weer even geweest en of je nu van Ferrari houdt of niet, je kijkt er je ogen uit. Het museum straalt wel wat van dat typische Italiaanse machogedrag uit; Ferrari schept graag op over haar overwinningen in de motorsport. Nu lijkt het er echter op alsof ze die hegemonie kwijt zijn, iets waar de Italianen natuurlijk aan herinnerd worden als een bezoeker zijn 675LT pal voor het museum parkeert!
Toegegeven, in de F1 haalt McLaren het tegenwoordig niet bij Ferrari, maar als we gaan kijken naar de straatauto's zijn de McLarens op papier beter. Vergelijk bijvoorbeeld de 650S met de 488 GTB, of de 675 LT met de 458 Speciale, en je begrijpt wat ik bedoel. Alles bij McLaren is gericht op prestaties, prestaties, en nog eens prestaties. Ieder onderdeel heeft een functie, en er is vrijwel niets wat McLaren-opperbaas Ron Dennis over het hoofd heeft gezien in zijn zucht naar volledige perfectie.
Maar is perfectie ook altijd alles? Nee, Ferrari scoort altijd nog het beste als het gaat om 'beleving'. Zoiets abstracts kun je niet op papier zetten, en zelfs het filmen ervan is moeilijk. Een Ferrari moet je dan ook ervaren, ernaar kijken, de auto bewonderen. De impact die de auto's uit Maranello op onze zintuigen hebben is iets wat maar weinig fabrikanten ze na kunnen doen. McLaren lijkt echter met de P1 en de 675 LT het geheime recept bijna te hebben uitgevonden. De McLarens zijn zó goed, zó snel, maar ook erg mooi en -wanneer je het gas intrapt- vergezeld van een oorverdovend geluid. Zal deze eigenaar overtuigd zijn na een bezoekje aan Ferrari? Ik denk van niet, hij zal met een brede grijns weer achter het stuur stappen van zijn mooi samengestelde 675LT (o.a. voorzien van MSO roof-scoop en de in mijn ogen fantastisch uitziende matgouden wielen), wetend dat hij 85% van Maranello achter zich laat.
